Picuskade

Naast een uitbreiding van het DAF-museum, bestaat het grootste deel van dit complex uit woningen in veel verschillende types. Het meest opvallende is hier toch wel de hoogte van hoogste appartementengebouw. De buurt heeft jarenlang tegen het plan geprotesteerd omdat het best massaal is.

Los van de omgeving, is er op vormgeving van de verschillende onderdelen niets op te merken. Die is verzorgd, spannend, afwisselend en goed gedetailleerd. Zelfs de hoogbouw is aan alle zijden goed gemaakt. Zelfs de galerijgevel, vaak het zwakke punt van dit soort gebouwen, heeft grafische kwaliteit.

De looproutes door het complex van gebouwen zijn aangenaam van maat en inrichting, bieden interessante doorkijkjes, hoogteverschillen en perspectieven op de omgeving.

De hoogbouw is sculpturaal met een evenwichtige afwisseling van recht en afgerond, van horizontaliteit en verticaliteit, open en gesloten. De plint is nergens defensief en sociaal onveilig.

Het Kadeblok is architectonisch wat minder subtiel. Het is losjes geïnspireerd op timmerfabriek “De Rietvink” die hier ooit langs het kanaal stond. De eerste ontwerpen van dit nieuwe woongebouw hadden daarom onderaan grote ramen met een gebogen bovendorpel, zoals die ook in de timmerfabriek zaten. In het definitieve ontwerp is die referentie weer losgelaten en ingeruild voor rechthoekige ramen. Daarmee onderscheiden de onderste lagen zich van de vier daarboven. Dat verschil wordt nog versterkt door de ingesneden balkons die boven elkaar zijn gesitueerd, terwijl de balkons erboven uitpandig zijn en verspringen ten opzichte van elkaar.

De zgn Erfwoningen lijken in eerste instantie vrij robuust, maar dat is schijn. Dit zijn rug-aan-rugwoningen met een woonkamer/keuken van slechts 20m². De buitenruimte is ook niet groot en kan uiteraard alleen maar betegeld zijn vanwege de ligging boven de parkeergarage.

Picuskade vormt de stedelijke begrenzing van het NRE-terrein, waar de bebouwing veel kleinschaliger van karakter is. Het hoogteverschil tussen beide gebieden is ingezet ten behoeve van een parkeergarage.

Behalve aan de zijde van de Tongelresestraat is het DAF-museum nu aan alle zijden ingekapseld door nieuwbouw. Aan de oostzijde vormt een rug van kleine studio’s een vrij lineaire gevelwand, zonder verlevendiging door balkons. Wel wordt er een spel gespeeld met betonbanden en terugliggend metselwerk, waardoor de gevel een subtiele onderverdeling kent. De studio’s hebben een gemeenschappelijk dakterras, waar overigens qua inrichting geen aandacht aan is besteed.

Het is al met al een hoogwaardig en interessant complex. Maar desondanks blijf ik bij mijn twijfel over de hoogte van de hoogbouw. En over de steenkeuze heb ik nog niemand positief horen praten