Museum Voorlinden

Licht en kunst zijn natuurlijke vijanden. Niet als kunst gemaakt wordt, maar wel op het moment dat het bewaard en tentoongesteld wordt. Hoe ga je daar als opdrachtgever mee om in een museum? Meestal valt de keuze dan op kunstlicht, maar bij Museum Voorlinden in Wassenaar baden de kunstwerken in natuurlijk licht. Dirk Jan Postel van architectenbureau Kraaijvanger bedacht het bijzondere dakconcept. De technische uitwerking was in handen van het bouwteam van Museum Voorlinden en VDL Industrial Modules uit Helmond.

“Er zijn 115.000 lichtbuizen zijn in de dakpanelen verwerkt, 45 per paneel” vertelt Postel. “Afhankelijk de gewenste lichttoetreding schuiven over 650 van de 2.600 panelen een plaat met de ellipsvormige gaten; het buitenlicht kan zo afgesloten of in drie standen gedimd worden. Deze plaat - met een dikte van 3 mm - kreeg ovalen openingen zodat de natuurlijke inval zo optimaal mogelijk is. De schuifbare delen worden ieder afzonderlijk aangedreven door een kleine motor. Daardoor is het licht door middel van een iPad per paneel, per zaal, of voor het hele museum tegelijk te regelen.”

De constructeur werd echter ook geconfronteerd met een andere uitdaging: de maatvoering van de buizen. “Rond is niet per definitie een perfecte cirkel. En waar we in de werktuigbouw werken met heel kleine toleranties, daar mogen de afwijkingen in de bouw wat groter zijn. Dat geldt zowel voor de vorm als voor de dikte van het materiaal. Daardoor ontstonden er problemen met het lassen van de buizen in de panelen; de lasrobot kon de afwijkingen niet opvangen. Om dat op te lossen is speciaal gereedschap ontwikkeld om de buizen op te trompen zodat de buitenkant een perfecte cirkel werd." Maar niet alleen technisch was het uitdagend, ook cosmetisch werden er eisen gesteld. “De buizen zijn weliswaar lasergesneden, maar om de coating te laten hechten moest de afwerking optimaal zijn, anders kon Akzo nobel geen garantie geven op de lak. Dat betekende dat we alle buizen met de handtol braamvrij hebben gemaakt.”