Mondzorg Limburg

Een tandheelkundig centrum waar cliënten en personeel zich op hun gemak voelen. Dat had de eigenaar van Mondzorg Limburg voor ogen toen hij interieurarchitect Tim Knubben benaderde. Deze vertaalde de wensen in een bijzondere inrichting die associaties oproept met een hotellobby. De warme kleuren en de toegankelijk zijn daar debet aan, maar ook de openheid.

De plattegrond van de mondzorgkliniek is bijzonder. Dat zie je niet direct bij de receptie - deze bevindt zich aan de voorzijde - maar pas als mensen naar de behandelkamers lopen. In Neer ontbreekt een centrale gang (met aan weerszijden de kamers), maar loopt de gang aan twee kanten langs de zijgevel. Waardoor - als je een dwarsdoorsnede van het gebouw zou maken - de ruimte als volgt is ingedeeld: gang – behandelkamer – personeelszone – behandelkamer – gang. Een plattegrond die je tegenwoordig op grotere schaal vaak bij ziekenhuizen tegenkomt. Het voordeel is dat de paden van personeel en bezoekers fysiek worden gescheiden, maar ook dat routes korter worden en het biedt de mogelijkheid om functies te centraliseren. In door het kleurgebruik zijn de verschillende zones herkenbaar. In de bezoekersruimten koos Knubben voor een rijke blauwe kleur, terwijl in de personeelszone koele lichtere blauwtinten de wanden sieren.

Personeelszone

Tussen de behandelkamers bevindt zich de personeelszone, zodat de behandelaar eenvoudig van de ene naar de andere ruimte kan lopen. Ook de voorraadkamer en de sterilisatieruimte zijn hier geplaatst. “Nergens zie je deuren, dat is een bewuste keuze”, toont Knubben. “Natuurlijk zijn er manieren te vinden om met bijvoorbeeld de elleboog een deur te openen, maar in samenspraak met de eigenaar kozen we ervoor om geen deuren te plaatsen. Dat zorgt voor minder belemmeringen en het is hygiënischer.” De vraag is echter: hoe is het dan gesteld met de privacy van de patiënten? Zijn gesprekken bijvoorbeeld te horen in de naburige behandelkamers? “In de wanden is extra isolatie verwerkt en het systeemplafond is voorzien van extra witte plafondtegels van Rockfon (Blanka). Deze hebben een hoge geluidsabsorptiewaarde, αw = 1,00. Achter de plafonds zijn drukschotten geplaatst. Het geluid dat zijn weg via de personeelsgang naar de naastliggende kamers vindt, is minimaal.” Doordat het plafondprofiel ook extra wit is én mat, oogt het plafond als een geheel.  

Privacy

De openheid van de kern van het gebouw wordt voortgezet in de bezoekersruimten. “We wilden ook maximaal profiteren van het daglicht. Daarom kozen we voor glazen scheidingswanden tussen de kamers en de gangen”, vertelt Knubben. In het ontwerp is dat een heel logische keuze, maar de vraag is wel hoe de wetgever hier tegenover staat. In de gezondheidszorg is privacy een hot topic. Sinds mei 2018 is de wet Algemene Verordening Gegevensbescherming (AVG) van kracht en buigen instanties zich over de manieren waarop zij de privacy van cliënten kunnen beschermen. Al ziet de wet er met name op toe dat patiëntgegevens goed beschermd en zijn er alleen kaders en een richting voor privacy-management, een organisatie moet wel zelf een belangenafweging maken hoe zij de privacy van haar patiënten ook op andere terreinen waarborgt. Dat speelde ook bij de praktijk in Neer. “Transparantie is belangrijk, omdat je niet wilt dat mensen het gevoel hebben dat ze opgesloten zijn, maar comfort betekent ook dat er een zekere beschutting moet zijn tegen bijvoorbeeld nieuwsgierige ogen”, legt Knubben uit. “Daarom kozen we voor glazen scheidingswanden die we voorzagen van cirkelpatroon. Door op ooghoogte de cirkelstructuur te verdichten meenden we dat de privacy voldoende gewaarborgd was. Bij inspectie (vanuit de beroepsvereniging voor tandartsen) werden hier echter vraagtekens bij gezet, daarom is er nog tijdens het bouwproces een extra laag semitransparante folie aan de achterzijde van de glazen wanden aangebracht.” Daarnaast vertelt hij dat de privacy en AVG ook bij de balie aandachtspunten waren. “Ik hou van een minimalistisch design; knoppen en sloten op deuren leiden dan af. De eigenaar is dezelfde mening toegedaan. Daarom moest er een andere oplossing gezocht worden voor de papieren administratie; de ordners bevinden zich niet achter de deuren (Decolegno) die in een lijn met de wand zijn geplaatst, maar in de personeelszone. Daarnaast koos de eigenaar ervoor om gegevens zo veel mogelijk te digitaliseren.” 

Gevelkeuzes

Al pratend met Knubben blijkt dat een interieurarchitect het ontwerp op meer manieren kan versterken dan uitsluitend de inrichting en het kleurgebruik. Zelfs over gevelkeuzes dacht hij mee. “We waren al vroeg bij dit project betrokken en zodoende had ik ook inbreng bij de keuze van de voegen. Deze zijn nu terugliggend waardoor de bakstenen beter tot hun recht komen. Daarnaast wist ik dat het uitzicht belangrijk was én dat ramen geleverd kunnen worden met zwarte afstandhouders. Ze worden niet zo vaak gebruikt, maar het staat zo veel mooier bij donkere kozijnen (RAL 7021) en bovendien leiden ze de aandacht niet af.”