TivoliVredenburg

Het komt niet vaak voor dat een architect zijn eigen werk na jaren renoveert. Herman Herzberger kreeg die kans wel. Muziekpodium TivoliVredenburg onderging onder zijn leiding een volledige metamorfose. “Het was helemaal niet zo’n mooi gebouw”, oordeelt Herzberger eerlijk over zijn creatie uit 1979. “Toch is het na de renovatie voor een groot deel ‘net als vroeger’. Het belangrijkste is de grote zaal, met zijn wereldberoemde akoestiek en intieme sfeer. Die is blijven bestaan, terwijl het interieur ‘geactualiseerd’ is, met een nieuwe vloer en een bar.” Verder is de sfeer vertrouwd. Iets wat de architect verraste. “Men is onverminderd enthousiast over de zaal, die geenszins gedateerd bleek.” Herzberger omschreef TivoliVredenburg als een stad in een stad, waarbij een zeker exhibitionisme het gebouw niet vreemd is. De gevel is als een etalage waardoor je het flanerende publiek in de foyers ziet. Door de grootschalige renovatie is met name aan de stadszijde veel veranderd. Van een grijs, relatief laag gebouw met een kleinschalige gevelstructuur, is Vredenburg getransformeerd tot een heus Muziekpaleis, met een 45 meter hoge gevel waar de concertzalen dwars doorheen steken. Dankzij de speciale verlichting is het vooral 's avonds spectaculair om te zien. “Ik heb er op aangedrongen dat er lampen zouden komen die de zalen aanlichten”, vertelt Hertzberger. “Dat is voor mij belangrijk: dat je ziet wat er binnen gebeurt. Dat vind ik veel interessanter dan de compositie.” Het was echter niet alleen een gevelrenovatie; een groot deel van TivoliVredenburg is afgebroken en vier nieuwe, verticaal gestapelde concertzalen zijn. Daarnaast moesten de gevels voldoen aan strenge bouwtechnische, brandwerende en akoestische eisen, en dat was bij de technische uitvoering een ware tour de force vanwege zijn binnenstedelijke locatie. “We werkten met het DRL-vliesgevelsysteem van Reynaers”, vertelde directeur Leon Kerkhofs van gevelproducent DRL Benelux. “Het voordeel daarvan is dat je, anders dan bij een conventionele vliesgevel, geen klemlijsten toepast, maar kaders van siliconenrubber. Dat geeft het mooie vlakke effect dat de architect voor ogen had met zijn keuze voor een structurele gevel.” Omdat voor de vliesgevel de uitwijking maximaal drie is en voor een staalconstructie al gauw tien tot twintig millimeter, moest de gevelbouwer een verschil overbruggen in de koppelingen tussen de profielen. “Daarnaast is er een speciaal montageplan gemaakt, zodat de belasting op de constructie, met name tijdens het beglazen, geleidelijk wordt opgebouwd.”